Dziesiąty: Dam radę! Rozumie trener dam!

[Matthew]

Nareszcie twoje oczy otwierają się, ale natrafiają na rażący cię promyk słońca. Osłaniasz je rękami, by po chwili ponownie unieść powieki ku górze. Natychmiast odwracasz głowę w prawą stronę, choć wiesz, że jej już tam nie ma. Nie czujesz już ciepła bijącego od jej drobnego ciała, woni słodkich, truskawkowych perfum, kosmyków włosów, które poprzedniego wieczoru opadały na twój tors, lekko cię przy tym łaskocząc. Rozpłynęła się niczym w powietrzu. Uciekła, zniknęła, ale mimo to wciąż uśmiechasz się delikatnie na wspomnienia upojnej nocy. Tak wspaniale czułeś się, będąc niej tak blisko jak tylko mogłeś. Całując jej piękne i drobne ciało, byłeś w niebie, a zasmakowanie jej ust ponownie po tych dwóch, a raczej już trzech cholernych latach... Marzyłeś jedynie o jednym, czułym pocałunku, a ona obdarowała cię milionami gorących pocałunków, pełnych pożądania. Przez te lata kompletnie nic się nie zmieniło, a wystarczył jeden wieczór by być tak blisko niej. Potrząsasz głową i podnosisz się do pozycji siedzącej, rozglądając się wokół. Nigdzie nie dostrzegasz jej rzeczy, co tylko potwierdza, że cię zostawiła. Opuszczasz wygodne łóżko i przeczesując włosy, podążasz w kierunku kuchni.Z szafki wyciągasz kubek, na którym widnieje jej uśmiechnięta twarz i wsypujesz do niego kilka łyżeczek mocnej kawy. Pamiętasz dokładnie jak podarowała ci go na Walentynki. To było dokładnie w 2013, gdy siedzieliście u niej w mieszkaniu i rozkoszowali sobą, karmiąc się nawzajem czekoladkami, które jej kupiłeś. Tak zagłębiasz się w wir wspomnień, że z zamyśleń wyrywa cię dopiero dźwięk nowej wiadomości. Podrywasz się z miejsca i sięgasz po telefon, leżący na kuchennym stole. Z nadzieją, że to Ania odblokowujesz urządzenie, ale twoim oczom ukazuje się wiadomość od Facundo. Rzucasz telefon na bok i napełniasz dzbanek na wodę zimną cieczą. Po chwili zalewasz ciemny proszek wrzątkiem i z naczyniem w dłoni siadasz przy stole, przymykając powieki i wdychając zapach napoju. Upijasz łyk, a następnie odstawiasz go na mebel i zmierzasz do łazienki. Wchodzisz do kabiny i odkręcasz zimną wodę. Ręce opierasz o zimne płytki, krzywiąc się lekko na zimne krople spływające po twoim ciele, które zmywają z ciebie ślady wczorajszej nocy. Zakręcasz kurek z zimną wodą i owijasz się ręcznikiem w pasie, zamykając za sobą drzwi. Bierzesz w dłonie kubek i bierzesz spory łyk, spoglądając na zegar. To już 8:40! Pośpiesznie dopijasz kawę i odstawiasz naczynie do zlewu, obiecując sobie, że później je umyjesz. W pośpiechu wyciągasz z szafy biały T-shirt, szarą bluzę oraz czarne dresy i narzucasz ubrania na siebie. Zabierasz z blatu kluczyki do Nissana i ubierasz na siebie kurtkę, a następnie zamykasz za sobą mieszkanie i zbiegasz schodami na dół. Rzucasz torbę na tylne siedzenia i zasiadasz na fotelu kierowcy, zapinając pasy. Po około 10 minutach parkujesz pod halą "Podpomie"i zmierzasz szybkim krokiem w stronę wejścia na obiekt. Wpadasz do szatni, witając się z  chłopakami i wyciągając z torby strój na trening. Przebrany opuszczasz pomieszczenie i wchodzisz na salę. Witasz Lotmana szerokim uśmiechem, na co on podaje ci Mikasę. Rozgrzewasz palce, stawy skokowe a następnie przebijasz z nim przez siatkę. Kilka minut później na obiekcie pojawia się Kowal, który wita was z uśmiechem i zachęca do pracy, gdyż za kilka dni, dokładnie za 3 rozgrywacie kolejne spotkanie z PGE Skrą Bełchatów i macie zamiar się zrewanżować za przegraną w Hali "Energia". Kiedy on opowiada wam o planach na najbliższe dni, ty całkowicie odpływasz w rozmyślenia. Cały czas twoich myśli nawet na sekundę nie opuszcza piękna brunetka. Naprawdę dobrze zrobiła, że przyszła się wypłakać na twoim ramieniu. Nie miałeś pojęcia, że ten wieczór tak się skończy. Przez dłuższy czas starałeś się jej nie ulec, ale gdy tak potężnie wpiła się w twoje usta to nie miałeś już siły, ani chęci. Byłeś w końcu tylko człowiekiem, tak ja ona. Naprawdę jest ci jej szkoda. Nie dość, że skrzywdziłeś ją ty, to jeszcze los zesłał na nią tą cholerną białaczkę. To najgorsza choroba jaka może być! Wyniszcza cię powoli z każdym dniem, coraz bardziej, aż w końcu pewnego dnia zżera całkiem. Nawet nie możesz sobie wyobrazić Lisickiej leżącej w szpitalu i umierającej w takich męczarniach, na twoich oczach. Kręcisz przecząco głową, tym samym zwracając uwagę chłopaków na siebie. Lotman spogląda na ciebie ze zmarszczonymi brwiami, za pewne myśląc o co chodzi, a Kowal natomiast klaska w dłonie, krzycząc byś szybciej biegał. Obiecujesz sobie, że nie pozwolisz by Ania poddała się bez walki. Nie wybaczysz sobie, jeśli nie wróci do siatkówki i nie będzie w pełni zdrowa. Przecież są te cholerne chemio terapie, sterydy, przeszczepy! Oni muszą ją uratować! Nie pozwolisz by to pieprzone świństwo pozbawiło życia i realizowania marzeń twoją ukochaną Anię! 

-Ej, stary! Co jest? - podbiega do ciebie Paul, który przyprawia cię o palpitacje serca. 

-Kur** Lotman! Chcesz bym zszedł z tego świata? - pytasz z wyrzutem.- Nic nie jest.-mówisz spokojnie. 

-Ty mi tu nie kłam Anderson, bo jak ci zaraz przez łeb palnę to zobaczysz! - mówi stanowczo przyjmujący. - Chodzisz taki zamyślony. Jesteś całkowicie nieobecny. To do ciebie nie podobne, tym bardziej na treningu. -kontynuuje twój przyjaciel.

-No dobra...Przespałem się wczoraj z Anią.-wyznajesz wreszcie, oczekując jego reakcji. 

-Na moją kochaną Jasmine, że co kur**?! - wykrzykuje głośno, nie kryjąc swojego zaskoczenia i przywołując na was spojrzenia wszystkich obecnych tutaj siatkarzy wraz z trenerem. 

-Lotman, co ja mówiłem o używaniu wulgaryzmach na treningu?! Sto pompek, ale już! - zwraca uwagę Paulowi, Andrzej. 

Wybuchasz głośnym śmiechem, ledwo co dając radę biegnąć. Kowal spogląda na ciebie groźnie, a ty natychmiast się uspokajasz. Zatrzymujesz swój wzrok na Lotim, który posłusznie wykonuje ćwiczenia trenera. Po chwili wraca do was i rozpoczynacie grę. 

[Ania]

Spacerujesz ulicami Rzeszowa, rozmyślając nad tym co wydarzyło się wczoraj w mieszkaniu Andersona. Cholera dlaczego to musi być takie trudne i skomplikowane! Kochasz go, ale coś ciągle blokuje ci do niego drogę. Wczoraj miałaś tylko w zamiarze przytulić się do niego i usłyszeć jego słowa, które dodałby ci otuchy. Nie wiesz kompletnie, co cię podkusiło by go wtedy pocałować. Przecież niedawno sama spoliczkowałaś go w Bełchatowie, właśnie za to, że wpił się w twoje usta. Pocałunek jeszcze mogłaś zrozumieć, ale by przespać się z nim po tym co ci zrobił? Do tego zamiast to wyjaśnić zwiałaś z stamtąd z prędkością światła ! Jesteś dokładnie taka sama jak swój ojciec. Brawo Lisicka! Do tego od rana przeszłaś już miliony kilometrów tylko dlatego, że boisz się spotkania ze swoimi przyjaciółkami.Wyciągasz ręce z kieszeni i szybko sięgasz po wibrujący w jednej z nich telefon. Wzdychasz głośno na sam widok zdjęcia swojego trenera i zastanawiasz się czy odebrać. Nie fair zachowałaś się wczoraj w stosunku do niego. Nawet nie podrzuciłaś mu tych cholernych badań! Naciskasz na zieloną słuchawkę i pośpiesznie przykładasz telefon do ucha :

-Anka! Co się z tobą dzieję? Czego nie przyszłaś wczoraj na wieczorny trening?

-Przepraszam trenerze, ale nie mogłam.Siatkówka jest całym moim życiem, a przynajmniej była. - odpowiadasz, czując jak do twoich oczów zaczynają napływać łzy. 

-Ania, o czym ty mówisz? Jak to była? - pyta zdezorientowany Wójtowicz. 

-Zaraz będę pod halą. Do widzenia.-pośpiesznie się rozłączasz, by nie usłyszał jak płaczesz. 

Stajesz w miejscu i łapiesz głęboki oddech, postanawiając już więcej nie płakać. Jesteś już niedaleko mieszkania Izy. Kilka minut później stoisz pod drzwiami jej mieszkania i naciskasz dzwonek. Kowalska widząc cię  w takim stanie natychmiast przyciąga cię do siebie, zamykając za wami drzwi. Prowadzi cię do salonu, a następnie każe usiąść ci na kanapie. Ola porzuca krojenie marchewki i szybko zjawia się w salonie, siadając obok ciebie. Dziewczyny obejmują cię ramieniem i czekają aż się wypłaczesz. Po jakiś 15 minutach uspokajasz się i zaczynasz opowiadać im o wczoraj. Blondynka spogląda na ciebie z troską, przytulając jeszcze mocniej do siebie. Szepcze ci na ucho, że wszystko będzie dobrze, a Iza zbiera już swoje rzeczy i jest gotowa by podwieźć cię pod halę. Ty natomiast zmykasz w swoim pokoju, by wybrać nowe ciuchy i zniknąć po chwili w łazience. Odświeżona i umalowana na nowo ubierasz na siebie kurtkę i ruszasz za Izą. Narzucasz na ramię swoją torebkę i zapinasz pas, spoglądając w boczne lusterko. Zajęta rozmyślaniem nawet nie zauważasz, kiedy twoja przyjaciółka parkuję pod halą. Nalega by z tobą iść, ale ty każesz jej zostać w samochodzie. Gdy wchodzisz do środka, ona natychmiast opuszcza samochód i podąża za tobą.Pukasz delikatnie w drzwi od gabinetu twojego trenera i wchodzisz do środka, gdy do twoich uszu dociera głośne "proszę". Stajesz przed biurkiem Wójtowicza i nie możesz wydusić z siebie ani jednego słowa. Wręczasz mu jedynie tylko wyniki badań. Spogląda na nie z ciekawością, a ty przyglądasz się jego twarzy ze skupieniem. Widzisz jak pojawia się na niej zdziwienie i zaniepokojenie, a po chwili wstępuje na nią złość :

-Anka do cholery! Myślałaś, że to się nie wyda?! Co ty chciałaś zrobić?! Powiedzieć mi dopiero po końcu sezonu!? 

- Chciałam po prostu jak najdłużej grać! Jestem silna, dam radę!- unosisz głos. 

-Anka, czy ty nie rozumiesz?! Jesteś chora na białaczkę! Jest ci potrzebne leczenie, a może nawet przeszczep! 

-Dam radę! Rozumie trener dam!- zapewniasz go.

-Nie tym razem, Anka! 

Wściekła wybiegasz z gabinetu i ruszasz w kierunku hali. Nawet nie zauważasz obecnej na korytarzu Izy. Po drodze zdejmujesz bluzę i rzucasz ją gdzieś w kąt, szybkim krokiem zmierzając do stojaka z piłkami. Wyciągasz jedną Mikasą i odbijasz od parkietu, wykonując mocną zagrywkę. Nie zważasz na to, że chłopaki z Rzeszowa właśnie kończą trening, a w progu stoją już dziewczyny z twojej drużyny. Powtarzasz to po raz drugi, kiedy ukazuję ci się sylwetka trenera:

-Ania! Anka! 

-Wyniki mogę być nawet najgorsze, ale ja nie zrezygnuję ! Za bardzo na to pracowałam, żeby być tak dobrą atakującą jak teraz! Pojadę z wami do Polic! 

-Nie pozostawiasz mi wyboru.-rozpoczyna, a ty spoglądasz na niego zaskoczona.- Usuwam cię z drużyny. Naprawdę, przykro mi.

W obiekcie nagle nastaje cisza. Chłopaki przerywają grę i spoglądają w waszą stronę zaskoczeni słowami, które padły przed chwilą z ust trenera. Dziewczyny natomiast stoją dalej w drzwiach, ale doskonale słyszą wszystko, co mówicie. Dominika zdumiona przykłada do ust dłoń, a reszta spuszcza wzrok, wbijając go w podłogę. Nie możesz w to uwierzyć! To niemożliwe! On tego nie powiedział, prawda? To tylko sen! W twoich oczach zaczynają gromadzić się łzy.  

-Ale trenerze... Nie może mi pan tego zrobić! Nie teraz! Błagam!- mówisz łamiącym się głosem. 

-Przykro mi. Zabierz swoje rzeczy i weź się za siebie, za swoje zdrowie. 

Nie wytrzymujesz. Zatrzymujesz piłkę w dłoniach, by po chwili mocno uderzyć nią w parkiet. Z łzami w oczach wybiegasz z sali, także  opuszczając budynek. Kowalska natychmiast biegnie za tobą, ale ty nie zważasz na jej nawoływania i nie zatrzymujesz się nawet na chwilę. Jesteś wściekła! To cholerstwo odebrało ci pasję! Odebrało ci połowę twojego serca! Tyle godzin spędzonych na parkiecie, wylewając poty, by teraz wylecieć z klubu, tylko przez tą pieprzoną chorobę!  Marzyłaś od bardzo dawna, by znaleźć się w pierwszej szóstce na mecz z Chemikiem. Zawsze na boisku była wtedy Szeremeta. Wszystko legło w gruzach! Masz dość! Przechodzisz akurat przez jezdnię, kiedy twój oddech przyśpiesza i masz z nim problem. Świat zaczyna wirować. Później jest już ciemność. 


                                     ~*~
Uch! Nareszcie go skończyłam! :) Niesamowicie trudno było opisać uczucia Matthew na początku, ale się udało. Znaczy, że napisać, ale nie tak bym była z tego zadowolona. W ogóle jestem z tego rozdziału średnio zadowolona, ponieważ miałam zupełnie inaczej opisać te uczucia ich, ale jak to ja, gdy sobie zaplanuję mega super opis i tak nigdy nie wychodzi :P Pewnie zauważycie, że końcówka i scena z trenerem jest całkowicie podobna w szczegółach do " Nad życie", ale to właśnie na tej historii i filmie się wzoruje, jak już wiecie :)  Mam nadzieję, że nie będzie to wam przeszkadzać i chociaż wam ten rozdział się spodoba :) Dla mnie to kompletna masakra :( Zapraszam do wyrażenia opinii w komentarzu ;3 Pozdrawiam i do następnego :* ( może w niedzielę, jak będzie czas :) )