Czternasty: A ty truskaweczko jak się nazywasz?

Rozdział z dedykacją dla Agaty, z którą udało mi się zamienić kilka słów na gg :3 Dzięki za rozmowę i mam nadzieję, że rozdział Ci się spodoba <3 Miłego czytania Kochani ! :*

[Matt]

Kiedy przekraczałeś próg jej sali kompletnie nie spodziewałeś się, że dzisiejszy dzień zakończy się tak cudownie. Wybaczyła ci. Nareszcie przemyślała wszystko i dała ci jeszcze jedną szansę, której nie możesz stracić.Jeśli teraz coś spieprzysz to nie darujesz sobie tego do końca życia. W milczeniu obserwujesz jak walczy ze snem, co chwila otwierając ociężałe powieki. W końcu jednak poddaje się i jej głowa zsuwa się po twoim torsie, lądując na kolanach. Odczekujesz chwilę i delikatnie ujmujesz jej szyje w swoje dłonie, układając ją na miękkiej, śnieżno białej poduszce.Zrywasz się z niewygodnego siedzenia, rozmasowując obolałe plecy. Przemierzasz salę powolnymi krokami, po chwili zatrzymując się przy oknie. Delikatnie odsuwasz roletę, podziwiając ciemne niebo nad Rzeszowem, na którym widnieje miliony gwiazd i zachodzący za ciemne chmury księżyc. Wzdychasz głośno, przypominając sobie jak porywałeś Ankę w środku nocy i zaprowadzałeś nad most, na którym siedzieliście do rana i rozmawialiście o wszystkim a jednocześnie o niczym, podziwiając lśniące na niebie gwiazdy. Na drugi dzień ledwo co wstawaliście z łóżek na trening, ale nigdy nie żałowaliście tych nieprzespanych nocy. Każda chwila w jej towarzystwie była chwilą unoszącą cię do nieba. Ta dziewczyna sprawiała, że czułeś się jakbyś przebywał blisko anioła, który kierował cię do raju. Uwielbiasz wpatrywać się w jej czekoladowe tęczówki, wsłuchiwać w miarowe bicie jej serca, czuć jej ciepły oddech na swojej szyi, tak po prostu być blisko niej. Kręcisz głową, by powrócić do rzeczywistości i ponownie kierujesz się w stronę łóżka, na którym spoczywa jej drobne ciało. Jej zdecydowanym atutem są długie, umięśnione nogi. Uwielbiasz się im przyglądać i jeździć po nich palcem, tak jak robisz w obecnej chwili. A o krągłościach wolisz już nie wspominać. Gdybyś tylko mógł, od razu zdjąłbyś z niej tą cholerną koszulkę, która zasłania jej zgrabne pośladki i chowa przed tobą jej dekolt. Boże! Człowieku ogarnij się! Ze śmiechem pod nosem kręcisz głową i układasz się ostrożnie na odsłoniętej połowie materacu. Obejmujesz ją w pasie, a drugą ręką okrywasz ją szczelnie, by po chwili zacząć przeczesywać jej ciemne kosmykami włosów. Zawijasz je na palce, bawisz się nimi i ponownie układasz je prosto. Nim spostrzegasz i ty robisz się senny. Przymykasz powieki i składasz na czole Ani subtelny pocałunek, szepcząc ciche, ale czułe "dobranoc śliczna". 

[Ania]

Kiedy się budzisz na twoje usta od razu wkrada się szeroki uśmiech. Matt śpi uroczo obok ciebie, z zwisającą z łóżka głową. Śmiejesz się pod nosem, przysuwając jego twarz do swojej. Muskasz delikatnie swoimi wargami jego policzek i najdelikatniej jak tylko potrafisz uwalniasz się z jego uścisku, by po chwili opuścić salę. Stajesz przed szpitalną umywalką i spoglądasz na swoje odbicie w lustrze. Od tak bardzo dawna tak świetnie nie spałaś i wreszcie na twojej twarzy gości uśmiech, który spowodował jeden wieczór. Wieczór w szpitalu, w jego towarzystwie, w jego ramionach. Sama nie wierzyłaś, że w szpitalu spotka cię coś dobrego. Związujesz swoje długie włosy w luźnego koka i przemywasz twarz zimną wodą. Następnie zsuwasz z swojej sylwetki różowy, milutki w dotyku szlafrok i wchodzisz pod prysznic. Opierasz się plecami o lodowate płytki, rozmasowując po ciele cytrusowy żel. Po kilku minutach wyskakujesz z kabiny, owijając się szczelnie białym ręcznikiem. Uparcie rozczesujesz mokre kosmyki twoich kasztanowych włosów, krzywiąc się nie raz przy mocniejszym pociągnięciu. W końcu jednak opadają całkowicie wyprostowane na twoje ramiona, a ty suszysz je delikatnie suszarką, lekko je przy tym dotykając. Narzucasz na siebie wygodną czerwoną koszulkę z logiem jednego ze sponsorów klubu, a na nogi wsuwasz wygodne czarne leginsy. Oczy poprawiasz czarnym tuszem, uśmiechając się pod nosem z końcowego efektu twojego wyglądu.Zanosisz rzeczy do sali, by po chwili ponownie zamknąć za sobą rażące bielą drzwi. Powolnym krokiem przemieszczasz się szpitalnym korytarzem, rozglądając się wokół. Twój wzrok błądzi po ścianach w kolorze, którego tak bardzo nienawidzisz, zatrzymując się na każdym powieszonym na nich obrazie. W końcu przystajesz przy tablicy informacyjnej, by nieco poczytać o swoim przypadku, kiedy słyszysz dziecięcy krzyk. Pośpiesznie łapiesz w swoje dłonie opadającą dziewczynkę, posyłając jej delikatny uśmiech. Mała blondynka spogląda na ciebie swoimi wielkimi zielonymi oczami, a ty obserwujesz jak na jej ustach z każdą chwilą pojawia się coraz szerzy uśmiech. Musisz przyznać, że ta mała kruszynka jest śliczna.

-Dziękuję pani.-mówi, a ty wracasz do świata żywych.

-Nie ma sprawy, ale następnym razem nie biegaj na korytarzu.Są tu bardzo śliskie płytki i łatwo o złamanie nogi.- puszczasz jej oczko, na co ona odpowiada ukazaniem swoich małych ząbków. 

-Dobrze.-kiwa głową .- Dziękuję pani jeszcze raz.

-Oj, już przestań z tą panią. Ania jestem.- pochylasz się nad nią, by po chwili przykucnąć i podać jej swoją dłoń.- A ty truskaweczko jak się nazywasz? - uśmiechasz się ciepło. 

-Klara. A co się pani stało, że tutaj pani jest? Tutaj są tylko sami chorzy ludzie, a pani jest taka promienna.-mówi, uśmiechając się uroczo. 

Uśmiechasz się blado i wskazujesz dłonią na plik plastikowych krzesełek. Blondyneczka w podskokach kieruje się w ich stronę, poklepując puste miejsce obok siebie. Przyglądasz się jej z zainteresowaniem, stwierdzając że jest słodka niczym mała truskaweczka. Uwielbiasz dzieci i zawsze marzyłaś o swoich, ale w twoim obecnym stanie to raczej niemożliwe. Klara wygląda na siedmiolatkę, która jest naprawdę bardzo mądra. Rozmawiasz z nią tak krótko, a już ci się podoba. Już ją lubisz. Widzisz jak mała niecierpliwi się, oczekując twojej odpowiedzi na zadane kilka minut wcześniej pytanie. Śmiejesz się pod nosem, łapiąc ją za rączki, którymi uderza w krzesełko, tym samym przyciągając jej wzrok na swoją twarz. 

-Dziękuję Ci za miłe słowa.-zaczynasz, nie tracąc z nią kontaktu wzrokowego.- Jestem poważnie chora na białaczkę. To taka choroba związana z krwią. A ty cukiereczku dlaczego się tutaj znajdujesz?

- Z tego co mi mamusia mówiła także mam białaczkę i to od niedawna. Dość często robi mi się tak bardzo gorąco i mam problemy z oddychaniem. 

Kiwasz jedynie głową na jej słowa, odwracając głowę w przeciwną stronę. W twoich oczach gromadzą się łzy. Jak takie małe dzieciątko może być chorym na tak cholerstwo? Jak taka choroba może odebrać jej normalne funkcjonowanie? Przecież jej rówieśnicy teraz chodzą z uśmiechami do szkoły, bawią się ze sobą, wychodzą na spacery po mieście, podziwiając zimę. Nie mieści ci się to w głowie. Podrywasz się z miejsca, powolnym krokiem ruszając w stronę sali. Kiedy się odwracasz, zauważasz że Klara podąża za tobą. 

-A ty gdzie się szykujesz? - pytasz ze śmiechem. 

-Chciałam jeszcze z tobą posiedzieć i porozmawiać. Wydajesz się być fajna. - mówi ze swoim słodkim uśmiechem. 

-Dziękuję, ale ja wracam do chłopaka, który pewnie się już obudził.- puszczasz jej oczko.- A mama się o ciebie nie martwi?

-Nie mam mamy. Umarła dwa lata temu, na tą samą chorobę, na którą my chorujemy. Opiekuję się mną babcia, ale obecnie pojechała do domu, by przywieź mi coś na obiad.

-No skoro tak, no to chodź.- gładzisz dłonią po jej blond włoskach, przyciągając ją do siebie. 

Obejmujesz ją ramieniem i przytulasz do siebie, by po chwili złapać ją za rączkę i ruszyć w stronę tych przeklętych białych drzwi. Przekraczasz próg sali z Klarą na rękach, a Matthew spogląda na ciebie z uniesioną brwią. Śmiejesz się głośno na widok jego zdziwionej miny i podchodzisz do łóżka, skradając z jego ust przelotny pocałunek. Klara tymczasem przysiada na wygodnym materacu i przygląda się twojemu chłopakowi z zainteresowaniem. Anderson rozpoczyna rozmowę z małą, a ty siedzisz na łóżko pomiędzy ową dwójką i odpisujesz na masę SMS'ów od Oli i Izy. Kręcisz z uśmiechem głową, stwierdzając że są za bardzo nad opiekuńcze, ale przecież nie wiedzą, że teraz masz opiekuna, który czuwa nad tobą w dzień i noc. Posyłasz Mattowi szeroki uśmiech, obserwując jak bawi się z blondynką w kamień, papier i nożyce. Nagle w pomieszczeniu pojawia się pielęgniarka, która spogląda na waszą trójkę podejrzanie. Szatynka podaje ci plastikowy kubek z wodą oraz tabletki i każe ci je połknąć, zaraz po śniadaniu, które właśnie za chwilę otrzymasz. Kiwasz tylko głową, prosząc by nie wyrzucała twojego towarzystwa. Na szczęście wydaje się miła i przystaje na twoje prośby. Chwilę później do sali wjeżdża kucharka z twoim śniadankiem. Oblizujesz głodna wargi, a kiedy twoim oczom ukazuję się zupa ogórkowa uśmiechasz się pod nosem. Dziękujesz kobiecie za posiłek i zabierasz się za jedzenie. Młoda kobieta zostawia także miseczkę z zupą dla Klary, która deklaruję się, że tutaj zostaje. Śmiejesz się wesoło, spoglądając na szczęśliwą buzię dziewczynki. Gdy odkładasz opróżnione naczynie na bok, sięgasz po miskę dla tej słodkiej kruszynki. Z każdą chwilą spędzoną w jej towarzystwie masz jeszcze większe chęci na zajście w ciąże. Być może będzie to realne, gdy twój stan się poprawi. Jedną ręką łapiesz łyżkę, a drugą podtrzymujesz naczynie. Klara ze zmarszczonym nosem kręci przecząco głową, ale ty jakimś cudem wpychasz jej do ust łyżkę z zupą. Później już sama zabiera od ciebie naczynie i szufluję łyżką bez ani chwili przerwy. Przybijasz z nią piątkę, chwaląc ją za zjedzenie śniadania.Darowujesz jej jednego z batonów, które przywiózł ci wczoraj Matt i sama zaczynasz jeść swojego. 

-A to tutaj jesteś! A ja cię szukam po całym oddziale i się martwię.- w drzwiach sali pojawia się niewysoka staruszka. - Dziękuję, że się nią państwo zaopiekowali i przepraszam, że zawróciła państwu głowę. 

-Ależ proszę panią! Klara to przecudowne dziecko i nie sprawiała nam żadnego kłopotu.To ja przepraszam, że ją tu wzięłam, ale tak bardzo jej się nudziło.- podchodzisz do kobiety i uśmiechasz się ciepło.- A teraz Klara idź bo babcia się pewnie  za tobą stęskniła. 

-Dziękuję jeszcze raz. Zapomniałam się przedstawić. Grażyna Lubelska, babcia Klary.- wyciąga dłoń w twoim kierunku.

-Miło mi panią poznać. Ja jestem Ania, a to mój chłopak Matt.- wskazujesz na bruneta.- A Klara niech tutaj wpada, kiedy chce.- mówisz, odwracając się w stronę dziewczynki. 

Starsza kobieta zabiera blondynkę, a ta całuję ciebie i Matta w policzek, a następnie opuszcza twoją salę. Uśmiechasz się delikatnie, wreszcie znajdując się z twoim ukochanym sam na sam. Opadasz na wygodny materac, pozwalając mu się objąć. Składasz na jego ustach delikatny pocałunek, a on odwzajemnia pieszczotę z większą siłą. Opierasz głowę o jego ramię i przymykasz powieki, rozkoszując się jego bliskością. Nagle przypominasz sobie, że miałaś zażyć tabletki. Pośpiesznie sięgasz po nie i popijasz wodą, czując nieprzyjemne zimno rozchodzące się po twoim ciele. Po godzinie siedzenia w towarzystwie Andersona wywalasz go z łóżka, każąc udać mu się do siebie, gdyż za chwilę ma trening. Zrezygnowany i ze smutną miną  zatapia się w twoich wargach, a później opuszcza salę, by po chwili zatrzasnąć za sobą drzwi wejściowe budynku. Machasz do niego przez okno, ale później odwracasz się i postanawiasz udać się do kaplicy. Narzucasz na ramiona ciepłą bluzę i ruszasz w stronę obranego wcześniej celu. Otwierasz ozdobne drzwi i powolnym krokiem zmierzasz do jednej z ławek. Klękasz i szepczesz cicho pacierz, a następnie żegnasz się i opierasz czoło o swojej dłonie, przymykając powieki. 

-Boże, proszę nie pozwól tej dziewczynce umrzeć. Ona jest taka mała i nieświadoma tego co ją czeka. Jest taka radosna i wolna. Jest taka kochana i rozkoszna, że aż serce się raduję. Pokochałam ją już od tej rozmowy. A mi proszę daj silną wolę i chęć walki. Muszę walczyć. Muszę walczyć dla Matta. Jeśli tylko przeżyję to obiecuję, że wyjdę za niego za mąż i założymy szczęśliwą rodzinę.- mówisz ze łzami w oczach. 

Żegnasz się jeszcze i odchodzisz. Przemierzasz korytarz szybciej niż poprzednio i czujesz jak twój oddech przyśpiesza. Twoje płuca uparcie walczą o zdobycie coraz większej ilości tlenu, lecz robią to bezskutecznie. Robi ci się coraz bardziej duszno i coraz bardziej trudniej łapiesz oddech, a serce wali ci oszalałe. Rękę układasz na ścianie, próbując powoli iść. Po chwili jednak tracisz przytomność i twoje ciało bezwładnie osuwa się po ścianie szpitalnego korytarza. 


                                                            ~*~
Na środowy, prawie wieczór leci do was czternastka z małą słodką truskaweczką :3 Bardzo mi się podoba ten rozdział, choć jest tak naprawdę zwyczajny i bez błysku :P Ale mega przyjemne mi się go pisało w towarzystwie ulubioncyh piosenek :) Dobra to chyba tyle  z tej gadaniny :D Dziękuję jak zawsze za każdy wasz komentarz pod poprzednim rozdziałem i zachęcam również do wyrażenia swojej opinii pod dzisiejszym odcinkiem :3 To czytać, a potem przed telewizory i wspierać Skrę <3 To pewnie będzie trudny mecz, oby tylko nie przegrany jak poprzedni 3:2 :P Asseco chyba radę z Transferem sobie da :) Pozdrawiam i do piątku :* 

PS: Jak spędzacie ferię? U mnie tak ja na poniższym zdjęciu :D 
Proszę o niekopiowanie go, gdyż należy do mojej koleżanki, która sama go zrobiła :)