Trzynasty:Nawet nie wiesz ile bym dał, byśmy znowu tak siedzieli razem.

                                                                Nutka 4 

[Karol]

Nie wiedziałeś co o tym wszystkim myśleć. Przez ten weekend spędzony w Rzeszowie znacznie zbliżyliście się do siebie z Anią. Bitwa na poduszki w jej pokoju i to iskrzące spojrzenie to jeszcze nic w porównaniu do wczorajszego wieczoru w klubie. Kochasz Olę
i to z nią chcesz być, ale gdy Ania jest blisko ciebie czujesz coś dziwnego. Taką radość na jej widok, uśmiech od razu wstępuję ci na usta, a serce przyśpiesza, kiedy siada obok ciebie i układa głowę na twoim ramieniu, wyżalając ci się jak bardzo jej ciężko po wydaleniu z klubu.Z rozmyśleń wyrywa cię czyjaś dłoń na ramieniu. Potrząsasz głową
i unosisz wzrok na Andrzeja, który spogląda na ciebie z uśmiechem.Przywraca cię do świata żywych, oznajmiając że zaraz wyjeżdżacie, a ty wciąż nie wsadziłeś walizki do bagażnika. Rzeczywiście! Stoisz nad nim już dobre kilkanaście minut, a obok twoich nóg nadal spoczywa bagaż. Uderzasz się otwartą dłonią w czoło i wkładasz czarną walizkę do schowka. Podążasz w stronę wejścia do klubowego autobusu, słysząc głośny śmiech Wrony. Gdyby tylko wiedział w jakiej sytuacji się znajdujesz. Opadasz bezwładnie na wolny fotel obok Włodarczyka i nakładasz na uszy swoje ulubione słuchawki.Wpatrujesz się tępo przed siebie, wsłuchując się w słowa piosenki " A ja będę twym aniołem". Od razu przed oczami masz obraz kołyszącej się w twoich ramionach Lisickiej, która przymyka powieki i układa głowę na twoim ramieniu, a ty szepczesz tekst piosenki do jej ucha, czując jak po jej ciele przechodzi dreszcz. Uśmiechasz się blado i natychmiast wybierasz z listy inną piosenkę. Zamykasz oczy i rozciągasz się, by po chwili ułożyć się wygodnie w fotelu. Nadal czujesz zmęczenie po wczorajszej imprezie. Wydaję ci się, że słyszysz za sobą jęk zawodu Wojtka, ale lekceważysz to i układasz głowę na małej poduszce przyłożonej do okna. 

[Ania]

Te trzy dni mijają ci w ekstremalnie szybki tempie. Nim się oglądasz, siedzisz już w samochodzie Izabeli, tępo wpatrując się w pogrążony w ulewie Rzeszów. Ulice święcą pustkami, po za centrum gdzie mijają się spore grupy ludzi, którzy pewnie wracają z pracy, klnąc pod nosem, że nie wzięli parasolów. Odrywasz wzrok od szyby i spoglądasz ukradkiem na twoją przyjaciółkę. Kowalska ze skupieniem prowadzi samochód i ani na chwilę nie odrywa spojrzenia od jezdni mokrej od deszczu. Skręca w prawą stronę i patrzy na ciebie pytająco. Uśmiechasz się blado i wracasz do podziwiania krajobrazu za oknem. Po chwili twoja towarzyszka parkuje pod szpitalem w Rzeszowie i zerka w twoją stronę, układając swoją dłoń na twojej zimnej ręce. Silisz się na uśmiech, który chyba ci nie wychodzi, co stwierdzasz po jej minie. Wyjmuje kluczyki ze stacyjki i narzuca na ramię swoją torbę, wysiadając z samochodu. Ty jednak nadal siedzisz w środku i nie masz najmniejszej ochoty opuszczać jego wnętrza. Jednak musisz to zrobić. Im szybciej rozpoczniesz leczenie, tym szybciej wrócisz. W ogóle o czym ty myślisz? To nie byle jaka choroba, to cholerna białaczka, która nie jeden organizm doszczętnie zniszczyła i pozostawiła tylko rozpacz wśród bliskich. Masz jednak nadzieję, że z tobą tak nie będzie. Bierzesz głęboki oddech i w końcu otwierasz  drzwi. Sięgasz po teczkę z twoimi papierami i spoglądasz zakłopotana na swoją przyjaciółkę. Iza kręci ze śmiechem głową, stwierdzasz że naprawdę gdybyś mogła to byś zwiała z tego parkingu niczym kogut przed siekierą. Przejmuje od ciebie stos świstków i chowa do swojej torby, pośpiesznie zamykając swoją brykę jednym naciśnięciem przycisku na kluczykach. Przełykasz głośno ślinę, wiedząc że już nie ma odwrotu i powolnym krokiem ruszasz w kierunku wejścia do budynku. Kowalska łapie cię pod ramie, by dodać ci otuchy i rozkłada nad wami parasol. Kilka minut później siedzcie już w recepcji, oczekując na swoją kolej. Zakładasz nogę na nogę i starasz powstrzymać się drżenie swojego całego ciała. Musisz się uspokoić. To tylko przyjęcie na oddział i pobyt w szpitalu, by zrobić ci wszystkie konkretne badania. Nawet ta myśl nie poprawia stanu rzeczy. Zaciskasz dłonie w pięści i przykładasz je do ust, przymykasz powieki i zaczynasz się powoli kołysać. Iza spogląda na ciebie zaniepokojona i przytula do siebie, szepcząc abyś się uspokoiła. Dobrze, że choć Oli tutaj nie ma, bo nie wiesz jakbyś mogła spojrzeć jej w twarz po tym cholernym tańcu w klubie. Karol to wyłącznie twój przyjaciel i nie możesz robić z nim takich rzeczy. Ola go przecież kocha, a on ją i to widać, więc nie możesz zepsuć im szczęścia. Tym bardziej, że ty kochasz Matthew, ale nadal boisz się spróbować. Choć po ostatnim spotkaniu w hali, po tej bolesnej dla  niego kontuzji znów poczułaś, że nie jest ci on obojętny. Zależy ci na nim, ale boisz się zaanagażować, wybaczyć, gdyż on może popełnić znowu ten cholerny błąd, który zniszczył wasze szczęście i odwrócił wasz świat do góry nogami, w którym pojawiło się cierpienie, które wcześniej w waszym związku nigdy nie istniało. Jak na zawołanie dostrzegasz go przemierzającego korytarz, z obandażowaną kostką. Jak na taki uraz porusza się dość sprawnie. Chowasz swoją głowę na plecy Izy, ale on i tak cię zauważa. A ty dostrzegasz w jego spojrzeniu troskę i niepokój o ciebie. W tej samej chwili drzwi  do gabinetu otwierają się, a asystentka prowadzącego cię lekarza, wypowiada głośno twoje imię i nazwisko. Podrywasz się z miejsca, czując jak uginają się pod tobą kolana. Gdyby nie szybka reakcja twojej przyjaciółki, pewnie padłabyś na podłogę. Zmierzasz w stronę drzwi z napisem " Doktor Marcin Mierzyński". W ostatniej chwili, przed zamknięciem za tobą drzwi do środka wślizguję się Izka.

-Dzień dobry. Widzę, że wreszcie posłuchała pani mojej rady i zdecydowała się na leczenie. Proszę niech panie usiądą. - wskazuję dłonią na dwa krzesła na przeciw niego. - Więc na początku proszę mi tutaj  podać wyniki badań, które robiła pani dla trenera i powiedzieć  jak się pani czuję obecnie? - mówi, podpierając brodę na rękach. 

Kowalska wyciąga teczkę i podaję ci ją, a ty wciągasz z niej  wyniki niedawnych badań oraz jakiś papier, na który postawiona jest twoja diagnoza z pierwszej wizyty u pana Marcina. Lekarz z zainteresowaniem przegląda szpitalne papierki  i czeka na twoją odpowiedź. 

-Obecnie jest w porządku. Mam tylko lekkie zawroty głowy z nerwów. - przerywasz wreszcie ciszę panującą w pomieszczeniu. 

Doktor kiwa tylko głową i wręcza ci skierowanie na oddział onkologiczny. Wstajesz ze swojego miejsca  i poddajesz mu dłoń na pożegnanie. Gdy wychodzicie przypomina ci jeszcze o zjawieniu się zaraz na 4 piętrze i ostrzega, że sprawdzi czy rzeczywiście tak zrobiłaś. Odpowiadasz mu delikatnym uśmiechem i naciskasz na klamkę, otwierając drzwi. Pomagasz Izabeli wnieść do szpitala twojego bagaże i oboje wjeżdżacie windą na oddział. Pielęgniarka wskazuję ci twoją salę i każde odpoczywać. Zamykasz się w uścisku przyjaciółki, cicho łkając. Wiesz, że będzie cię tu odwiedzać, ale to nie to samo co wspólne wieczory pędzone na oglądaniu meczy czy filmów. W końcu pani Ala wygania ją z sali, a ty posłusznie układasz się na łóżku i krzywisz lekko, kiedy ona wbija ci tak zwany motylek w rękę. Przebierasz się w wygodną, długą koszulkę z logiem Asseco, którą masz od Matta i opadasz na wygodny materac, okrywając się białą kołdrą. Przymykasz powieki, pod którymi gromadzą się łzy i zdajesz sobie sprawę, że naprawdę go teraz potrzebujesz. Chcesz, żeby tutaj teraz był. Siedział obok ciebie i trzymał twoją dłoń w swojej. Anno, po raz kolejny za nim tęsknisz. Za tym cholernym dupkiem, ale twoim ukochanym dupkiem. Z rozmyśleń wyrywa cię ciche pukanie. Natychmiast otwierasz oczy i kierujesz swój wzrok na framugę drzwi, o którą opiera się Matt. Uśmiechasz się pod nosem i ruchem dłoni zachęcasz go do podejścia bliżej. Brunet posłusznie wykonuję twoją prośbę i siada na taborecie obok twojego łóżka, wyjmując z za pleców reklamówkę, pełna różnorakich rzeczy. 

-Cześć. Pomyślałem, że wpadnę po tym jak zobaczyłem cię na korytarzu, coś mi podpowiadało, że będziesz tutaj na dłużej.-mówi z uśmiechem. - By cię tu nie zagłodzili tym ohydnym jedzeniem przyniosłem ci coś od siebie. Twoje ukochane Milky waye, nieco owoców, najwięcej mandarynek, twoje ulubione spaghetti i inne pierdoły. - śmieje się uroczo. 

-Dziękuję. - odpowiadasz z delikatnym uśmiechem, ponosząc się ku górze. - Boże! Pamiętasz jak siedziliśmy nocami na mojej kanapie i obżeraliśmy się tymi batonami, aż trener na mnie krzyczał, że przytyłam za dużo? Haha.- po sali roznosi się wasz śmiech. 

-Pamiętam, pamiętam. Nawet nie wiesz ile bym dał, byśmy znowu tak siedzieli razem.- spogląda głęboko w twoje oczy, a ty pękasz. 

Po twoich policzkach spływają pojedyncze łzy. Tak bardzo tęsknisz za tymi chwilami. Za waszym radosnym śmiechem, jego ramionami, subtelnymi pocałunkami... Bez słowa wtulasz się w jego tors, a on jeszcze bardziej przyciąga cię do siebie . Opierasz głowę o jego prawą pierś, cicho łkając. Wdychasz zapach tych uniklanych perfum, czując jak chęć zasmakowania jego ust nasila się. Matthew nachyla się nad twoją twarzą  i spogląda wprost w twoje czekoladowe tęczówki. Czujesz się jakby swoim spojrzeniem prześwietlał cię na wylot. Jakby dokładnie widział, że walczysz ze sobą, by go nie pocałować. Ale wtedy to on wykonuje ten pierwszy krok i przybliża swoją twarz do twojej. Dzieli was kilkanaście milimetrów. Unosisz się i muskasz delikatnie jego wargi, a on zachowuje się jakby nie mógł w to uwierzyć. Całkowicie zamiera, ale po chwili opamiętuje się i przejmuje inicjatywę, nasilając pocałunek. Chcesz tego. Chcesz toczyć  bitwę z jego jezykiem. Przygryzasz jego dolną wargę, czując kroplę jego krwi. Wiesz, że to uwielbia. Mruczy pod nosem i odsuwa się od ciebie. Uśmiechasz się szczerze i opadasz na miękką pościel. 

-Matt, ja chyba chcę spróbować. - szepczesz z uczuciem ulgi. - Kocham Cię.-mówisz czule, spoglądajac na jego twarz. 

-Nawet nie wiesz, jak bardzo czekałem na te słowa z twoich ust.- mówi z uśmiechem, składając na twoim czole delikatny pocałunek. 

                                       ~*~

Wiem, wiem. Rozdział nudny jak flaczki z olejem, a do tego krótki, no ale naprawdę dziś miałam mega roboty na założeniu e-boka z poprzednią historią, czyli Matta i Alice :) Jeśli ktośby był chętny na zakup to klik. Postaram się by w środę się troche więcej działo :3 Ale na razie akajca będzie rozgrywać się w  znienawidzonych przez wszystkich szpitalu :D No, ale nie myślcie, że będzie tak monotonnie jak dziś :) Będzie Matt... Dziękuję za wszystkie wejścia na tego bloga, komentarze oraz rozmowy na facebooku czy gg :* Jeśli chcecie pogadać o siatkówce czy życiu chętnie z wami popisze :3 Kontakt . Zapraszam do wyrażenia swojej opinii w komentarzu :3 Pozdrawiam i  do środy :* 

PS: Wronka mistrz ! :D Bravo dla naszych chłopaków :3 <3