Dwudziesty drugi: Żegnaj Karol.

Podkład muzyczny

[Ania]

Spoglądasz zaskoczona na Karola, a on stoi przed tobą ze spuszczoną głową i klnie cicho, ale ty doskonale to słyszysz. Jak mógł coś takiego zrobić? Czy on naprawdę przed chwilą cię pocałował? A może to jakieś halucynacje? A może sen? Miliony takich pytań krąży po twojej głowie, ale ty doskonale znasz na nie odpowiedź. To naprawdę się stało i nic ci się nie wydawało. Karol Kłos właśnie przed kilkoma minutami pocałował ciebie, Anne Lisicką niedaleko centrum Rzeszowa, kiedy opierałaś się o jego samochód. Pomiędzy wami wciąż planuję niezręczna, ciężka cisza. Jednak żadne z was nie zamierza jej przerywać, zwyczajnie nie umie się odezwać. W końcu zmieniasz swoją pozycję i podchodzisz do blondyna, unosząc jego podbródek, by spojrzał ci w oczy. 

-Karol, to nie ma sensu. Ja mam Matta, a ty Olę. Najlepiej będzie, jak zakończymy nasze kontakty tu i teraz. Nie chce zranić Matthew, ani Oli. Nie jesteś mi obojętny owszem, ale nie jestem pewna czy cię kocham. Żegnaj Karol.- mówisz o dziwo spokojnie, a po zakńczeniu muskasz jego policzek swoimi wargami i odchodzisz. 

-Ania, ale zaczekaj... Nie możesz tego zrobić! Nie odchodź!- krzyczał za tobą, a ty słyszałaś coraz bliżej jego kroki. 

Nagle chwycił cię za ramię, tym samym odwracając cię w swoją stronę. Spoglądasz na niego oczami pełnymi łez, a on bez słowa zamyka cię w swoich ramionach. Czujesz zapach jego intensywnych perfum. Wdychasz go i starasz się uspokoić. Nie chcesz go stracić, ale Matthew jest dla ciebie ważniejszy. To on jest twoją pierwszą miłością i wiesz, że to ten jedyny. To on cię wspierał, kiedy leżałaś w szpitalu, fatalnie się czując. To on cię odwiedzał i sprawiał, że choć na chwilę mogłaś się uśmiechnąć. To on był blisko, kiedy nie było Karola. Zagrzewał cię do walki z chorobą nawet, kiedy był oddalony od ciebie setki kilometrów. Kochasz go, cholernie kochasz i nie chcesz by cię opuszczał. Po dłuższej chwili wyswobadzasz się z uścisku Kłosa i biegniesz ile sił w nogach. Do twoich uszu dobiega jego nawoływanie, ale lekceważysz je i nie zatrzymujesz się ani na chwilę. Czujesz cholerny ból w kończynach, ale się nie poddajesz. W końcu, kiedy nie dostrzegasz za sobą sylwetki blondyna zwalniasz i ruszasz powolnym krokiem w drogę powrotną do twojego mieszkania. Po twoich policzkach cały czas spływają łzy, które skutecznie rozmazują twój niby wodoodporny tusz do rzęs. Łkasz cicho, trzęsąc się przy tym lekko. Po około godzinie docierasz do mieszkania Matta. Przecierasz dłońmi twarz, by nie wystraszyć go swoim wyglądem i wkładasz klucz w zamek, przekręcając go. Przekraczasz próg budynku i wchodzisz do środka, zdejmując z nóg adidasy. Zagłębiasz się w mieszkanie, powoli się uspokajając. Wpadasz do kuchni, wyjmując z szafki swój ulubiony kubek. Nasypujesz do niego kilka łyżeczek swojej ulubionej malinowej herbaty, a następnie zalewasz gorącą wodą. Z parującym naczyniem w dłoniach zasiadasz na parapecie okna i obserwujesz jak nad Rzeszowem zapada zmrok. Z ciekawością spoglądasz na zegar wiszący na ścianie, który wybija 18 wieczorem. Dziwisz się, że aż tyle cię nie było, ale po chwili skupiasz swoje myśli wokół dzisiejszych wydarzeń. Nagle jednak spostrzegasz coś dziwnego. Przecież Anderson zakończył swój trening godzinę wcześniej, a nadal nie ma go w domu. Marszczysz nerwowo brwi i zeskakujesz z parapetu, wbiegając schodami na górę. Otwierasz drzwi od waszej sypialni, w której wczoraj spędziliście wspaniałą noc i rozglądasz się po pomieszczeniu. Cicho, spokojnie, wręcz podejrzanie cicho. Otwierasz szafę i zamierasz, kiedy nie zauważasz w niej ubrań twojego chłopaka. Załamana chwytasz się za głowę i kręcisz ją, odganiając od siebie najgorszą myśl. Niestety, po chwili się ona potwierdza. Na łóżku znajdujesz kopertę ze swoim imieniem, napisanym charakterystycznym pismem. Pośpiesznie ją rozdzierasz i wyciągasz z niej białą kartkę, na której zapisanej jest krótki tekst :

                                                              Droga Aniu! 

  Za pewne jesteś zdziwiona, że nie zostałaś mnie w domu po treningu, ale chyba domyślasz się dlaczego mnie tam nie ma. Doskonale widziałem jak całowałaś się z Karolem niedaleko centrum miasta, a do tego przyciągałaś go do siebie. Myślałem, że mnie kochasz, że po wygranej walce z białaczką chcesz spędzić ze mną swoją resztę życia. Jak widać sporo się pomyliłem. Nie mogę uwierzyć, że to zrobiłaś. A najgorsze jest to, że ja nadal Cię kocham. Szkoda, że nasz związek zakończył się w taki sposób. Tak, to koniec. Nie dzwoń, nie pisz, nie pytaj innych co się ze mną stało. Wracam do Kazania na najbliższe miesiące. Chce od ciebie odpocząć. Chce uchronić się od cierpienia. 
                                                                                                                            Wciąż kochający Cię 
                                                                                                                                       Matt

Wściekła na samą siebie miażdżysz kartkę w swoich dłoniach i rzucasz ją z impetem o ścianę. Klniesz głośno, rzucając się na poduszkę. Straciłaś go! On odszedł! Nie wybaczy ci! To koniec tego szczęścia, dla którego podjęłaś walkę z chorobą. Jego już nie będzie obok ciebie, już nie dotrzymasz danej obietnicy Bogu, nie wyjdziesz za niego i nie urodzisz dziecka, o którym zawsze marzyłaś. Wszystko spieprzyłaś. Zirytowana uderzasz z całej siły ręką w poduszkę, chcąc wyładować swoją złość. Sięgasz po telefon i ze spisu wybierasz numer Kłosa. Naciskasz zieloną słuchawkę i wsłuchujesz się w sygnał połączenia po drugiej stronie. 

-Nienawidzę cię! Rozumiesz?! Nienawidzę! Nie chce cię znać! - krzyczysz do słuchawki i wybuchasz głośnym płaczem.- Wszystko miało być tak pięknie, a przepraszam było, dopóki ty się nie zjawiłeś! 

-Anka, uspokój się! Co się stało? - pyta z niepokojem w głosie. 

-On zniknął. Wyleciał do Kazania, a wszystko to przez ciebie! Widział nas! Po jaką cholerę mnie całowałeś!? - pytasz, ale nie dajesz mu odpowiedzieć, gdyż wściekła naciskasz na czerwoną słuchawkę i rzucasz telefon na drugi koniec pokoju. 

[Matt]

Nigdy w życiu nie spodziewałeś się, że Anka wykręci ci taki numer. Przecież wczoraj, kilkanaście godzin temu tonęła w twoich ramionach i oddawała ci się całkowicie, uśmiechała się do ciebie szczęśliwa, że wreszcie macie siebie nawzajem. Kilka godzin temu przygotowywała dla ciebie śniadanie i rzucała ci się na szyję, uradowana propozycją trenera siatkarek polskich. A teraz za pewne wylądowała już z Kłosem w łóżku. Krzywisz się znacznie, wyobrażając ją sobie z nim w jego mieszkaniu, w jego sypialni całkowicie nagich i... Chce ci się wymiotować na samą myśl, co mogą teraz robić. Szkoda tylko, że nie wiesz jak naprawdę jest. Ona tak cholernie cię zraniła. Myślałeś, że teraz, kiedy jest całkowicie zdrowa poświęci się karierze, będzie trenować, a ty będziesz jej pomagał, chodził dopingować ją na treningach, pocieszał po przegranych meczach, cieszył się wraz z nią po wygranych, ale wszystko się zmieniło. Teraz siedzisz całkowicie sam na lotnisku i czekasz na pierwszy, szybszy samolot do Kazania z walizką obok. Zerkasz zniecierpliwiony na zegarek, który wskazuję siódmą wieczorem. Słyszysz trzask drzwi budynku. Odwracasz głowę w tamtą stronę i zamierasz, kiedy dostrzegasz podążającą w twoją stronę brunetkę. Nie wiesz kompletnie jak się masz zachować. Z jednej strony chcesz do niej podbiec i zamknąć ją w swoich silnych ramionach, a z drugiej wściekły wykrzyczeć w jej twarz co o niej myślisz. Nim jednak spostrzegasz nie musisz nawet do niej podchodzić, gdyż zatrzymuje się ona tuż przy tobie i spogląda na ciebie swoimi czekoladowymi tęczówkami. Tym razem nie widnieją w nich iskierki szczęścia tak jak rano, teraz są one wypełnione smutkiem, żalem i bólem. Nie możesz patrzeć na nią w takim stanie, aż ci się serce kraja. Jej oczy są opuchnięte i czerwone od płaczu, a policzki pokryte rozmazanym tuszem. Milczycie, stojąc na przeciw siebie i spoglądając na siebie nawzajem. 

-Dlaczego to zrobiłaś? Dlaczego go pocałowałaś?- pytasz cicho, odwracając głowę w stronę tablicy z godzinami wylotów. 

-Nie wiem. To on mnie pocałował, a ja po prostu to odwzajemniłam. Chyba czas o tym szczerze porozmawiać.- odpowiada i wymija cię, siadając na plastikowym krzesełku. 

-To dlaczego go nie odepchnęłaś, tylko odwzajemniłaś ten pocałunek?! Myślałaś, wtedy o mnie?! O tym jak będzie wyglądał dalej nasz związek, o tym jaki ból mi zadasz?! Przecież kilkanaście godzin temu kochaliśmy się, było nam tak dobrze! A teraz co?! Poszłaś w ramiona innego! - wykrzykujesz w jej stronę.

-Matt, nie krzycz na mnie proszę. Wiem, że sobie na to zasłużyłam. Nie pamiętasz jak mnie zdradziłeś i jak ja cierpiałam. Teraz ty wiesz, co ja wtedy czułam i do tego wszystko wydawało ci się takie proste. Jeden pocałunek i myślałeś, że wszystko ci wybaczę. Odepchnęłam go, widocznie nie widziałeś całości. Nie chciałam się z nim całować! Przecież dobrze wiesz, że ciebie kocham! Anderson gdybym cię nie kochała nie walczyłabym w szpitalu jak głupia, siedząc w tej cholernej izolatce przez 3 miesiące! To była trauma!

-Ja też cię kocham, Anka! Jak wariat, ale do cholery zraniłaś mnie! Chyba wiesz jak się teraz czuję, skoro przez to przechodziłaś. 

-Owszem wiem, ale nie chce cię teraz stracić. Nie chcę być sama. Chcę być z facetem, który zapewni mi bezpieczeństwo, będzie dla mnie czuły, troskliwy, opiekuńczy...

-Ja też cię nie chce stracić, Ania. Kocham cię. I może popełniam największy błąd jaki mogę, ale wybaczam ci. Za bardzo czekałem na ciebie, by teraz uciekać do Rosji, do tych pieprzonych mrozów. 

-Dziękuję, Matt.-szepcze i zatapia się w twoje wargi z rozpaczą. 

Siadasz na krzesełku i układasz ją sobie na swoich kolanach, przyciągając jeszcze bliżej siebie.Ona pogłębia pieszczotę i wplata palce w twoje włosy. Po chwili odrywa się od twoich ust i stara się złapać oddech. Stawiasz ją na ziemi, łapiesz za walizkę i obejmujesz w pasie, kierując się w stronę wyjścia.

[Ania]

Anno Lisicka, masz cholernie szczęście! Mieć takiego faceta, który umie wybaczyć pocałunek z przyjacielem to skarb! Skarb, który jest tylko twój. 

[Karol]

Jesteś na siebie cholernie wściekły. Co właściwie chcesz osiągnąć takim zachowaniem? Najpierw mówisz Ani, że możecie być tylko przyjaciółmi, a potem ją całujesz i to jak, z uczuciem, delikatnością, tak jakby była delikatnym naczyniem z porcelany, z którym trzeba się obchodzić subtelnie. A przecież w Bełchatowie czeka na ciebie Ola, która z utęsknieniem zawsze czeka na twoje powroty ze zgrupowań kadry. A do tego ten telefon Lisickiej. Rozpieprzyłeś jej związek, a pewnie za chwilę rozwalisz i swój. Wsiadasz do samochodu i obierasz kierunek na swoje miasto. Włączasz płytę ze spokojna muzyka i starasz się przemyśleć jak teraz postąpić. Powiedzieć Dudzickiej* prawdę czy może zataić przed nią fakt z przed kilku godzin? Chyba lepszym rozwiązaniem jest ta druga opcja, ale kiedy ona się dowie wpadnie w szał i nie dość, że zepsujesz swój związek to i przyjaźń jej z Anią. Wolisz jednak zaryzykować, może się nie dowie. Postanawiasz, że kiedyś na pewno jej o tym powiesz, ale nie teraz. Teraz chcesz wynagrodzić jej swoją nieobecność jak najlepiej możesz. Po raz pierwszy po tym wydarzeniu uśmiechasz się pod nosem, myśląc nad tym jak możecie spędzić dzisiejszy wieczór. Naciskasz na pedał gazu i spoglądasz na nawigację, która wykazuję ile drogi jeszcze przed tobą. Chcesz jednak jak najszybciej dotrzeć na miejsce i trzymać w swoich ramionach swoją ukochaną. Ania ma rację, nie warto niszczyć waszych związków. Kochasz Olę i chcesz z nią spędzić resztę swojego życia. Już nie raz twoja mama pytała się, kiedy zamierzasz się jej oświadczyć. Jak na razie chcesz się skupić na swojej karierze, a dopiero później zostać kochającym mężem i wspaniałym ojcem. Wyciągasz z radia płytę z cichymi rytmami, zastępując ją rockowymi hitami. Andrzej jednak wie co uwielbiasz. Śmiejesz się pod nosem na tą myśl i układasz się wygodnie w fotelu, prosząc by podróż minęła jak najszybciej. 
Po blisko czterech godzinach drogi zmęczony docierasz pod swoje mieszkanie. Parkujesz pod swoim blokiem i opuszczasz samochód, udając się w stronę wejścia. Wpisujesz doskonale znany ci kod i wbiegasz schodami na swoje piętro, a następnie najciszej jak możesz otwierasz drzwi swoim plikiem kluczy i na palcach wchodzisz do środka. Uśmiechasz się szeroko na widok śpiącej na kanapie Oli, z kubkiem w ręce. Widać musiała być bardzo zmęczona czekaniem na ciebie. Pochylasz się nad nią i przejeżdżasz nosem po jej szyi, na co natychmiast się budzi. Rozciąga się leniwie i zaspana przeciera oczy, aby po chwili uradowana zeskoczyć z sofy i rzucić ci się na szyję, piszcząc uradowana. 

-Boże! Tak tęskniłam!

-Wystarczy Karol!- szczerzysz się.- Ja też kotku, ale bardziej.- strzelasz palcem w jej nos.

-Zaraz się przekonamy.- szepcze ci do ucha i przegryza delikatnie jego płatek.- Kocham Cię, wiesz?

-Pewnie, że wiem. 

Zatapiasz się w jej malinowych ustach, czując tak bardzo ulubiony przez ciebie smak poziomek. Zdecydowanie musiała jeść przed twoim przybyciem wasze, ulubione cukierki. I wtedy uświadamiasz sobie, że życie bez niej miałoby sensu. Ta słodka blondynka sprawia, że każdy dzień jest wyjątkowy, że chce ci się żyć na sam widok jej uśmiechu. Anię po prostu kochasz tylko jak siostrę, a Olę jak swoją drugą połówkę. Ona jest aniołem zesłanym z nieba, by pilnować cię na ziemi i odwodzić od złych rzeczy. W końcu odrywacie się od siebie, a ty proponujesz film i popcorn. Dudzicka kiwa ze śmiechem głową i zabiera się za szukanie jakiejś romantyczniej komedii, a ty wyciągasz z szafki torebkę popcornu i wkładasz do mikrofali. Zapowiada się świetny wieczór. Z uśmiechem na ustach opadasz obok swojej dziewczyny na kanapie i układasz miskę z przekąską na swoich kolanach, skradając z jej ust przelotny pocałunek. Ola opiera głowę na twoim ramieniu i wbija wzrok w plazmowy ekran, podjadając popcorn. Muskasz ustami jej czoło i sam skupiasz się na fabułę filmu.

                                                 ~*~
Tadam! Oto przed wami dwudziestka dwójka :D Mi tam się ona nawet podoba, szczególnie końcówka, bo Kłos taki słodki, choć przed kilkoma godzinami całował się z Anią :P No, ale pozostawmy ten fakt już za sobą :D Postaram się by rozdziały pojawiały się także w tygodniu, więc może będę pisać na zapas w weekendy czy coś, ale zobaczymy ;) Założyłam dla was fanpage, bo pisaliście w komentarzach, że to dobry pomysł, więc spróbuję :) Jak nie wyjdzie to usunę i tyle :D  Płakać nie będę :P Gratulacje dla Skry za wczorajszy mecz, który poszedł im naprawdę świetnie, ale LOTOS też całkiem nieźle :3 A nasi skoczkowie to po prostu bomba <3 Kamil i Peter na jednym stopniu podium? Wow o.O A do tego Peter się uśmiechał i był miły, jeszcze większe WOW :D Magia Oslo działa nie tylko na Polaków xD Nie wiem dlaczego, ale kocham tą skocznie <3 Trzech naszych w pierwszej 10. <3 Jest powód go dumy :3 A i jeszcze wspomnę tylko, że chętnie odkupie od któreś z was bilet na mecz Asseco -Jastrzębski jeśli któraś z was posiada :) Kontakt na gg :) Pozdrawiam i do zobaczenia :*  ( może we wtorek)