Dziewiętnasty: Piwko chyba zapełnia ci tą pustkę.

Rozdział z dedykacją dla Wiki S :D Jest Paul, więc masz :P XD Miłego czytanka! :* 

[Ania]

Mijały dni, tygodnie, miesiące. Ty wytrwale przebywałaś w szpitalu, lecząc się chemioterapią, a on przygotowywał się do sezonu reprezentacyjnego. Od początku leczenia twoje podejście się zmieniło. Wreszcie uwierzyłaś, że możesz wyzdrowieć. Możesz wykonać porządny serwis, którego ona nie będzie w stanie przyjąć i się po nim nie pozbiera. Możesz wyjść zwycięsko z tego pojedynku. Z każdym dniem leczenie zabierało ci coraz więcej włosów. Na twojej głowie nie widniała już gęsta, zdrowa, ciemna, brązowa czupryna, a jednak byłaś wstanie poświęcić wszystko dla całkowitego usunięcia z twojego organizmu tego cholerstwa. Pielęgniarka właśnie odwozi cię do twojej sali, a ty z lekkim uśmiechem na ustach podziwiasz Klarę, która spaceruje po korytarzu wraz ze swoją babcią. Machasz do niej, na co ona odpowiada ci tym swoim słodkim uśmieszkiem. Tak bardzo chciałabyś z nią porozmawiać, usłyszeć jej uroczy śmiech, poczuć jej pozytywną energię, poodbijać żółtą-niebieską Mikasą w jej sali, ale doskonale wiesz, że nie możesz. Musisz konsekwentnie przebywać w izolatce i z nikim się nie kontaktować. Uśmiechasz się blado, schodząc z wózka i siadając na swoim łóżku. Rozprostowujesz się i sięgasz po swój laptop, który znajduję się w szufladzie szafki nocnej. Odpalasz go i logujesz się na Skype, w celu porozmawiania z Mattem. Spoglądasz na lewą część komputera, szukając na liście Andersona. Niestety, obecnie jest niedostępny. Odkładasz urządzenie na szafkę i układasz się wygodnie na materacu, przykrywając się śnieżnobiałą kołdrą i opierając się plecami o poduszkę. W tym samym momencie słyszysz dźwięk oznajmiający wideo-rozmowę. Z ciekawością spoglądasz na ekran i dziwisz się, kiedy na ekran pojawia się zdjęcie Karola. Po ostatnim wydarzeniu w klubie w ogóle nie kontaktowaliście się ze sobą. Bałaś się, że możesz zrobić coś głupiego co rozpieprzy jego związek z Olą. Teraz kompletnie nie wiedziałaś co zrobić. Odebrać czy może po raz kolejny uciec od problemu. Bierzesz głęboki oddech i naciskasz na zieloną słuchawkę. Twoim oczom ukazuję się jego twarz, na której widnieje lekki uśmiech. Czyżby już zapomniał o incydencie w jednym  z rzeszowskich klubów? Nie wiesz, ale może za chwilę się tego dowiesz. 

-Cześć Ania.- przerywa panującą pomiędzy wami ciszę. 

-Hej.-odpowiadasz z obojętnością.

-Przepraszam, że się nie odzywałem, kiedy potrzebowałaś mojego wsparcia, ale pochłonięty byłem zgrupowaniami i treningami kadrowymi.

-Możesz nie kłamać?! Przecież dobrze wiem, że chodzi o to w klubie! - unosisz głos. 

-Ania, ja... Ja nie wiem co się wtedy ze mną działo. Wyglądałaś wtedy tak pięknie. Byłaś taka urocza. Chciałem cię mieć tak blisko siebie jak było to możliwe. Ja...-mówi, ale ty mu przerywasz. 

-Karol, przestań do cholery! Czy ty wiesz co mówisz?! Przecież masz Olę, to ją kochasz! Jesteście ze sobą już siedem lat! A ty chcesz to wszystko spieprzyć przez jeden wieczór?- już nie wytrzymujesz, nie panujesz nad swoimi emocjami.

Jesteś wściekła. Co on do cholery jasnej mówi? Chciał cię mieć tak blisko siebie jak to możliwe. A może gdybyś nie wybiegła to jeszcze by cię pocałował? Nawet nie chcesz o tym myśleć.  Jednak to jeszcze nie wszystko...

-Anka! Zależy mi na tobie i to nie jak na przyjaciółce. Ja się chyba w tobie zakochałem...-ostatnie zdanie prawie szepcze, a ty zamierasz. 

To nie może być prawda! On nie może tego zrobić Oli. Ona przecież tak bardzo wspiera cię w walce z chorobą, a ty masz jej odebrać chłopaka? O nie! Nie możesz jej tego zrobić. Choć sama coś do niego czujesz. Tylko właściwie co? Pośpiesznie kończysz połączenie i zamykasz laptop, układając głową na swojej poduszce. Po twoim policzku spływa pojedyncza łza. Kochasz Matta, ale Karol także nie jest ci obojętny. Załamana marzysz jedynie o śnie, który uwolni cię od tych cholernie ciężkich problemów. Przymykasz powieki i wiesz już, że ta noc będzie najcięższą  spędzoną w tej izolatce. Poddajesz się i pozwalasz słonej cieczy swobodnie spływać po twoich policzkach, zostawiając na nich pojedyncze smugi. Dlaczego to musi być takie trudne? 

                                                    ***
[Karol]

Jesteś na siebie wściekły. Przecież ona ma rację. Z Kozłowską jesteście tyle lat razem. Tyle razem przeszliście. Jak dobrze, że nie przystałeś na propozycję włoskiego klubu, bo z pewnością byś bez niej tam nie wytrzymał. Ale Ania także jest dla ciebie ważna. Gdyby nie ta akcja w klubie być może dalej byłbyś beztroskim chłopakiem zakochanym po uszy w twojej blondynce, ale teraz coraz częściej łapiesz się na myśleniu o Ani. Kochasz Olę, ale do Lisickiej także coś czujesz. Nie wiesz czy jest to miłość a może chwilowe zauroczenie, ale jesteś pewien, że nie jest ci ona obojętna. Gdyby nie przeżyła... Nawet nie chcesz myśleć co by było... Zmęczony kolejnym dniem pobytu w Spale odkładasz wreszcie swój laptop do szafki i niechętnie podnosisz się z wygodnego łóżka, w celu odświeżenia się pod prysznicem. Po kilku minutach opuszczasz pomieszczenie, przeczesując swoje jeszcze mokre blond włosy. Życzysz Andrzejowi dobranoc, a sam przykrywasz się po uszy pierzyną i układasz głowę na miękkiej poduszce, oddając się w ramiona Morfeusza. 

Nastaje nowy dzień. Równo o szóstej wstajesz z łóżka i ubierasz się, by po chwili pojawić się w stołówce. Witasz się ze swoimi kolegami i zajmujesz miejsce obok Zatorskiego.Cały czas błądzisz myślami wokół wczorajszej rozmowy z Anią, co zauważa twój przyjaciel. Środkowy spogląda na ciebie pytająco, ale ty machasz zrezygnowany dłonią i kończysz swoje śniadanie. Odkładasz puste naczynia na wyznaczone miejsce i z kubkiem świeżej kawy zamierzasz w kierunku hali. Krzywisz się lekko, kiedy napój upija ci Wojtek, a przyjmujący klepie cię po ramieniu i uśmiecha się szeroko, towarzysząc ci w drodze. 

-Ej Kłos! Coś ty taki jakiś nieobecny? Coś się stało?- pyta zaniepokojony. 

-A szkoda gadać. Nie chce ci zawracać głowy przed treningiem.- odpowiadasz, wyrzucając papierowy kubek po kawie do kosza.

-Stary, ty mi nigdy nie zawracasz głowy. No gadaj.- klepie cię po ramieniu, a ty jedynie wzdychasz głośno. 

Jesteś niezmiernie wdzięczny Włodarczykowi za wysłuchanie twoich problemów. Czujesz się nieco lżej i postanawiasz, że niczego nie zmienisz w swoim życiu. To Ola jest twoim oczkiem w głowie i to ona jest dla ciebie teraz najważniejsza. Ania ma Matthew, a ty nie zamierzasz wchodzić z butami w jej życie. Zostaniecie przyjaciółmi. Tylko jak to wyjdzie w praktyce, kiedy spotkacie się twarzą w twarz?  Kręcisz głową i stawiasz się na zbiórce, wsłuchując się uważnie w słowa Antigi. Kiwasz głową na jego polecenie i rozpoczynasz trening z resztą chłopaków od kilku okrążeń wokół boiska, rozgrzewając przy tym ramiona, palce. Później odbijanie w parach i nadchodzi czas na wystawy. Ustawiasz się w kolejce za Jaroszem, który po przerwie powrócił do kadry i starasz się wyciszyć. Bierzesz głęboki oddech, przymykasz powieki i widzisz halę wypełnioną tysiącami ludźmi, którzy zdzierają gardła by was dopingować. Widzisz biało-czerwoną flagę, słyszysz hymn a'kapela odśpiewany przez kibiców, miliony kibiców. Otwierasz oczy i uśmiechasz się pod nosem do Łukasz, który wystawia ci piłkę, taką jak lubisz. Uderzasz w nią, obserwując jak ląduje na trzecim metrze boiska. Pokazujesz zadowolony kciuk w górę w stronę rozgrywającego, a on odpowiada ci szerokim uśmiechem. Brakuje ci trochę Igły, który zawsze pchał się wszędzie z kamerą. Wzdychasz głośno i ponownie stajesz w kolejce, tym razem do Drzyzgi. 

-Ty, Arnold! Trochę za niska! Wyżej następnym razem! - krzyczysz z drugiej połowy boiska. 

-Jasne bejbee!- odpowiada z tym swoim szerokim uśmieszkiem, a ty śmiejesz się pod nosem.

[Matthew]

Z butelką piwa w ręce opadasz na hotelowe łóżko i wzdychasz głośno. Ten czas tak szybko leci. Dopiero niedawno całe dnie spędzałeś w szpitalu, w sali Lisickiej, a teraz już przygotowujesz się do pełnego różnych imprez sezonu reprezentacyjnego. Wydaje się jakbyś to wczoraj żegnał się z Anią za szybą tej cholernej izolatki, a przecież to było dwa miesiące temu. Teraz jest końcówka kwietnia, a początkiem maja rusza Liga Światowa. Masz zamiar poprowadzić twoich kolegów do obronienia złota w tym prestiżowym turnieju. Odkładasz butelkę na szafkę i wyciągasz ze swojej walizki swojego niezawodnego notebooka. Dobrze, że choć w tym budynku jest dobre Wi-Fi. Paul bez pukania wpada do waszego pokoju, posyłając ci szeroki uśmiech. Twój przyjaciel skacze na łóżko i momentalnie zasypia, chcąc za pewne wykorzystać jutrzejsze wolne. Tak, jutro sobota, którą trener zostawił wam na odpoczynek. Jesteś mu bardzo wdzięczy, gdyż od tygodnia nie rozmawiałeś z Anią przez Skype. Pośpiesznie logujesz się na portal społecznościowy i odszukujesz wzrokiem jej nicku na liście. Uśmiechasz się pod nosem, kiedy to ona uprzedza cię w nawiązaniu połączenia. Naciskasz zieloną słuchawkę i witasz ją lotnym całusem, na co ona śmieje się uroczo. 

-Cześć Kochanie! - przerywasz jej śmiech.- Nie masz pojęcia jak się za tobą stęskniłem.- mówisz z tym łobuzerskim uśmiechem. 

-No hej! Ta... Piwko chyba zapełnia ci tą pustkę.-uśmiecha się lekko, a ty szybko chowasz butelkę pod łóżko, modląc się w duchu, by jej zawartość nie znalazła się na podłodze. 

-O nie! Chciałbym znów poczuć twoje wargi, przytulić cię do siebie i tak po prostu zaciągnąć się twoimi perfumami...-mówisz rozmarzony, obserwując jak na jej ustach pojawia się coraz szerszy uśmiech. 

-Och, Matt! Mi też ciebie brakuję. Nawet nie wiesz jak bardzo.- mówi smutnym głosem, a twoje serce pęka na pół.

Tak bardzo chciałbyś ją teraz tulić w swych ramionach i nie wypuszczać do końca świata, całować namiętnie po szyi, wpijać się w jej usta... Tak wiele chciałbyś... Ale doskonale wiesz, że musisz być cierpliwy. Musisz wytrzymać. A Ania musi walczyć. Walczyć o wasze szczęśliwe, przyszłe życie. Uśmiechasz się do niej i tak po prostu w milczeniu wpatrujesz się w jej idealną twarz. Te wypełnione ciepłym odcieniem czekolady tęczówki błyszczą niesamowicie, wpatrując się wprost na ciebie. Widzisz jak kąciki jej ust coraz bardziej się unoszą, by w końcu posłać ci ciepły uśmiech. A na czubku jej głowy dostrzegasz odrastające, piękne, brązowe włosy. Moglibyście tak milczeć jeszcze dłużej, gdyby nie Lotman, który nagle się obudził i przysiadł na twoim łóżku. 

-Anuś!Jak ja się za tobą stęskniłem! Jak tam w tym szpitalu? Nie głodzą cię tak? Bo jak się tylko dowiem, że moją siatkareczkę głodzą to z łopatą w ręku przyjadę i wszystkich tam łupnę tak, że popamiętają mnie do końca swojego, nudnego, lekarskiego, pełnego bieli życia.- zakończył swój monolog. 

-Spokojnie, Paul! Nikt mi tutaj nie funduję głodówek.- mruga do niego okiem. - A u was co tam słychać? - opiera się wygodniej o poduszkę. 

Chcesz już odpowiedzieć na jej pytanie, kiedy uprzedza cię twój przyjaciel :

-A śniadanka, obiadki, kolacje dają i każą harować dniami i nocami.Normalnie gorzej niż w Polsce. Tam to pewnie macie tą swoją Stodołę i tam siedzicie miesiącami. A my tutaj w jakimś tanim hoteliku, we dwójkę w pokoju i jakoś się żyje, bo musi. 

-Lotman! Nie Stodołę, a Spałę! - wybucha głośnym śmiechem, a po chwili wasza dwójka również. 

-No wiesz. Ja tam w polskim za dobry nie jestem.- uśmiecha się słodko i mruga do kamery przelotnie.- Może byś mi dała kilka lekcji, skoro tam gram? 

-Może, ale wszystko kosztuję Loti.

-Dobra! Dość tego! Lotman wypieprzaj stąd za nim wyrwę te drzwi z zawiasów i ci nimi przyładuję! - nie wytrzymujesz. 

-Ale dlaczego? -pyta zdziwiony, ale ze strachem w oczach biegiem opuszcza pokoju. 

Słyszysz jak Ania zalewa się falą śmiechu, ale gdy spoglądasz na nią groźnie natychmiast się uspokaja, lecz jedynie na moment. 

-A ty co? Zazdrośnik? - okręca kosmyk włosów wokół palca i spogląda na ciebie zalotnie. 

-Pff... Wcale nie jestem zazdrosny.-odpowiadasz oburzony. 

-Czyżby? A ta czerwona twarz to co? - pyta z cwanym uśmieszkiem. 

I tu cię ma.

                                                         ~*~

Tadam! Oto dziewiętnastka leci w wasze ręce :3 Szczerze to mi się bardzo podoba :D Długością jest okay, treścią też nieźle, więc trzeba się cieszyć xD Czy u was też takie szaleństwo z grypą? :P Ja właśnie chora od niedzieli wieczorem leżę, bo coś grypopochodnego przywiozłam z Rzeszowa i do tego zapalenie gardła :( No, ale jest lepiej ;) Temperatura mi spadła, kaszel i katar jeszcze są, ale mniej. Mimo to nie żałuję wyjazdu na mecz :) Było naprawdę mega zajebiście ( wybaczcie, ale inaczej się chyba tego opisać nie da xD Haha :D) :3 To mój pierwszy mecz Asseco,na który udało mi się wejść ( wiecie dobrze chyba co mam na myśli xD) i od razu mam zdjęcia z moimi ulubieńcami, Niko i Paulem <33 Do tego nagranie z wałkiem :D Hit! :D Zastanawiam się czy wam je tu wstawić ;) Dajcie znać jak chcecie to je wrzucę, jak nie to nie dodam :) Paul w realu jest taki uśmiechnięty i sympatyczny, że jej! :3 Sam się ustawił w jednym miejscu do zdjęć zaraz po meczu i każdy mógł podejść i sobie zrobić :) A Pencheva złapałam na parkingu. Nie wiem skąd znalazłam w sobie tyle odwagi by do niego podejść, ale nie żałuję ;) Stałam z nim jakiś 5 minut, gdyż ręce mi tak drżały, że nie mogłam wcelować w samowyzwalacz ( gdyż sweet foci to ja robić nie umiem xD) :D A w poniedziałek około 12 przyszedł mi autograf Piotrka Nowakowskiego z dedykacją, jak to pięknie brzmi " Dla Kasi" i Piotrka Żyły ( tu już bez dedykacji) :) Pozdrawiam i do następnego :*